Ik maakte een gerecht van mijn dagboekfragment

Gezond eten is nog zo veel meer dan de som van de voedingswaarden, het is een verhaal dat je vertelt. Ik maakte een gerecht, geïnspireerd op een dagboekfragment uit april. Het gaat over genieten van de stilte in een wereld die continu je mening wilt weten. Ik hoop dat het een lichtpuntje kan zijn in jouw dag ❤️

Uitleg schilderij & recept

Schilderij & dagboekfragment

Het schilderij beeldt het gevoel uit wanneer woorden stromen omdat een verhaal vanuit oprechte passie verteld wordt. Anders dan de alledaagse conversaties gaat het over de kunst van meeslepende verhalen te vertellen en daarmee iemand even mee te nemen in je eigen gedachtenwereld. 

Schilderij & gerecht

Het schilderij bestaat uit een achtergrond van verschillende gebogen pastellijnen die samenkomen in het midden van het blad. Van daaruit ziet men fel kleurrijke bloemstructuren op de voorgrond die steeds groter worden. 

Het gerecht dat erbijhoort is de zomerse bessensmoothie vauit mijn kookprogramma De zomermenu. De smoothie heeft net als het schilderij veel gelaagdheid, maar dan in de smaak. De mango zorgt voor een zoete en romige basis waar de andere smaken op bouwen. De blauwe bessen zorgen voor een frisse florale laag in de smaak. Hier en daar springt het kruidige en lichtjes bittere aroma van de peterselie er bovenuit. Samen vormen deze een verrassend en rijkelijk samenspel van frisse en zomerse smaken. 

Dagboekfragment

Ik heb 1001 taken op mijn to do list, maar die kunnen wel wachten tot na mijn wandeling.

Ik wandel door een smalle straat in Brugge en kan hier en daar flarden meepikken van conversaties over het weer en de drukte op het werk.

Mijn gedachten dwalen af naar de bijzondere kleurschakeringen van de lichtjes afhangende petunia’s in de plantenbak die ik passeer. Zouden planten zich bewust zijn van elkaars aanwezigheid? Zouden ze genieten van de aandacht die ze krijgen?

Ik eigenlijk niet, maar ergens ook wel.

Ik hoef geen aandacht om gelukkig te zijn.

Ik word niet gelukkig van mijn mening over het weer door iemand zijn strot te rammen.

Ik voel de nood niet om mijn gedachten zo luid mogelijk te roepen om anderen te redden van de stilte.

Ik puzzel liever met wat komt bovendrijven als we samen verdrinken in die stilte.

Ik schrijf theaterstukken in mijn hoofd over de existentiële vragen die in smalltalk omzeild worden. Welk verhaal schuilt er achter de “ça va wel” op de vraag hoe het met je gaat?

Toch klim ik graag op het podium, 

met mijn zelfgeschreven theatershow. 

Niet uit een verlangen naar aandacht maar vanuit een passie voor een verhaal dat gewoon verteld moet worden.

Meeslepend als de eerste noten van Beethovens bekende vioolconcerto’s en met een verfijnde diepgang als de korreltjes fleur de sel op een salade van verse veldgroenten.

Dat vind ik dan weer wel leuk, daar word ik blij van.

En tot die tijd wil ik de wolken tellen,

de zonsondergang schilderen,

en de vlinders hun menig vragen over de aroma’s van de lavendelstruiken dit jaar.

Om daarna weer plannen te maken met de daadkracht van de niet wintervaste petunia’s van op mijn wandeling, 

die voor de enigste keer in de geschiedenis, nu in bloei staan.

Plannen van verhalen die verteld moeten worden en spotlights die samenkomen op het punt op het podium waar ik sta.

En alle tijd daartussen wil ik verdrinken in een wervelwind van bloemen,

die me meeneemt naar een plek waar de zon schijnt en mijn agenda leeg is.

Waar er ruimte is om de klanken van de stilte te bewonderen en niet gezaagd hoeft te worden over het weer om toch maar iets te zeggen.

In stilte, kauwend op een verhaal,

totdat ik het punt bereik dat ik niet anders kan dan op een podium klimmen en het vertellen.

Daar wil ik zijn. 

Neem me mee naar het punt waar die twee werelden elkaar raken en samensmelten in een wervelwind van bloemen.

Video